Modern Studies‘in en güzel özelliklerinden biri, kozmosun büyüsünün ve gizemlerinin kırsala temas edişini görebilmeleri. Vincent Van Gogh’a gitar çalmayı öğretip İskoçya kırsalında birkaç ay ağırlasanız, bu sürecin sonunda da kendisi bir grup kursa ortaya çıkan müzik muhtemelen buna benzerdi. Dinlediğimiz şarkılar, karşımızda işte böylesine renkli izlenimci manzaralar doğuruyor. Bu defa güneşin altındayız, büyük sarı parıltının içinde başka yıldızları da görebiliyoruz sanki.
Her şeyiyle şehirden uzak folk tınılarının kozmik tonlara bulanışına şahit oluyoruz The Weight of the Sun‘da. Krautrock, caz, disko, art pop dokunuşları asla boyunu posunu göstermeden, bir köşede grubun ritmine eşlik ediyor. Belki de hepimizin yeni normale alıştığı bu izolasyon günlerinde şehirden uzaklık, kolektif olarak empati kurabileceğimiz bir olguya dönüştüğü için duyduklarımız her zamankinden daha dokunulası bir hal alıyor. Modern Studies’in gözlemlerine biz de eşlik etmeye, onlarla yan yana ve ahenk içinde büyülenmeye başlıyoruz. Dünyadayız, o an için evrenin ta kalbindeyiz.
Bütün bu duygusallığın ötesinde kimlere benziyor dinlediğimiz şey? Vokalist Emily Scott‘ın tarzını PJ Harvey‘ye benzetmek mümkün. Tim Burgess’e göre Fairport Convention ile Jim O’Rourke‘un bir sentezini dinliyoruz. Ve elbette içinde pastoral ögeler barındıran sanat eserleri de olası ilham kaynakları listesini not düşülmeli. The Weight of the Sun‘ın içine bir seferde adım atmaya çekindiyseniz favori şarkılarımızı da belirtelim: “Corridors”, “Signs of Use”, “The Blue From Distance”. Yine de albümün bütününe balıklama dalmayı denemekten zarar gelmez. Toprağın içindeki duygular sizi bekliyor.
