Bristol çıkışlı indie-punk rock grubu IDLES, yüksek volümlü ve bol bağırmalı üçüncü albümleriyle geri döndü. Grup üyeleri daha önceki albümleriyle İngiltere’de çeşitli ödüller almışlardı. İkinci albümleri Joy as an act of Resistance BBC6 Müzik tarafından 2018’in en iyi albümü seçildi.
Ultra Mono‘daki şarkılarla İngiltere’nin kanayan sosyal ve politik yaralarına parmak basıyorlar. Hükümetin yoksulları yeterince dikkate almadığı ve ekonomik sınıfların varlığı ve karşıtlığı üzerine, sosyalist denebilecek bir çizgide ilerliyorlar. Tam olarak Marksist olmasa da -işçi sınıfı diktatörlüğünden bahsetmiyorlar- oldukça aktif bir siyasi ve sosyal söyleme sahipler. “Ne Touche Pas Moi” kadınların devamlı uğradığı hakaret ve tacizlere karşı yazılmış bir şarkı. “Carcinogenic” endüstriyel ilişkileri -fazla mesai yapan hemşireler ve öğretmenlerin durumları- ve Londra Kuzey Kensington’daki Grenfell binası yangını faciasını hatırlatıyor. “Reigns” kraliyet ailesi ve aristokrasiye eleştiri getiren bir parça. “Lover” kendilerini slogancılıkla eleştiren kritiklere yönelik bir parça. (Oysa dile getirdikleri sorunlar gerçek ve acil konulara odaklanıyor.)
Punk müzikte melodi hoş dursa da anlatılan konular ve içerik daha önemli. IDLES Britanya’yı saran tüm bu sorunlara topyekun bir eleştiri getiriyor ve bana kalırsa sorumlu sanatçı duruşu sergiliyorlar. Onların müziğini beğenmeyen -veya bulundukları sınıfa yönelik tartışmalar üreten- eleştirmenler kendilerince haklı olabilirler, ama bu üstten bakan kibirli bir tutum takınmalarını gerektirmez. Toplumsal sorunlara duyarlı punk ruhu ölmedi diyerek yazımı noktalıyorum.
