Gitarist Randy Randall ve davulcu vokal Dean Allen Spunt’tan mürekkep ABD’li noise rock ikilisi No Age, altıncı albümleri People Helping People’ı geçtiğimiz günlerde Drag City etiketiyle yayınladı. Biz de kafamızdaki sorulara cevaplar bulmak için Randy’ye ulaştık.
Nasılsın, nasıl gidiyor?
Randy: İyi gidiyor. Birkaç haftaya başlayacak olan turnemize hazırlanıyoruz.
Yeni albümünüz People Helping People biz bu röportajı yayımladığımızda çıkmış olacak. Anında aklıma gelen ilk detay, bunun pandemide hazırladığınız ilk albüm olması. Sizce ikiniz bu süreç sayesinde müzisyen olarak neler öğrendiniz ve nasıl geliştiniz?
Akıl almaz bir süreçti. Diğer herkes gibi bizim de yaşamlarımız altüst oldu. Neyse ki pandemide arkadaşlarımızı ve ailemizi kaybetmeyecek kadar şanslıydık, ama turneye çıkan bir müzisyen olmakla ilgili her şey çok değişti. Dikkatli düşünmemiz, adımlarımızı dikkatli atmamız, bir de güvende kalmamız gerekiyordu. Şubat 2020’ye kadar albümün yarısı bitmişti, sonra karantina geldi çattı. Stüdyo değiştirmek zorunda kaldık karantinadan kısa süre sonra. Önceki stüdyomuzda neredeyse on yılımız geçmişti. Pılımızı pırtımızı toplayıp evime yerleştik, sonrası güzel geçti. Dean ile bir süre uzaktan çalıştık; düzenlemelerin, aranjmanın, miksajın ve şarkı yazımının büyük bölümünü Dean’den uzakta yaptım. Bağımsız çalışmayı öğrendik, deneysel takılıp yine de işbirliği yapabileceğimiz bir çalışma usulü geliştirdik.
Bunca zaman sonra yeniden turneye çıkıyorsunuz, heyecan var mı?
Olmaz mı! Yeniden yollara düşüp canlı çalacak olmak bize çok gaz veriyor. Umarım sağlığımız koruyarak bitirebiliriz turneyi. Takvimini yeniden oluşturan çok grup biliyorum. Hadi bakalım.
Son birkaç yılda turneler azalınca sanatçıların ve grupların daha çok boş vakti oldu, yaratım anlamında bir ivmelenme gördük. Pandemi sonrası dönemde yayınlanmış albümlerden en sevdiklerin neler?
Kevin Morby harika bir albüm çıkardı. Shannon Lay de 2021’de müthiş bir şey yayınladı.
People Helping People‘a dönelim. Kısaca tarif edin, bu albümün anlamı sizin için nedir, nasıl ortaya çıktı?
Bu albüm Dean ile şu aralar ses düzleminde neyi ilginç bulduğumuzun bir belgesi. Hiç olmadığımız kadar kendimiziz bu albümde. Arkamızı kollayacak, yardım edecek, miksi cilalayacak kimsemiz yoktu. İyisiyle kötüsüyle şu anda yapmak istediğimiz albüm buydu. Zevkimiz durmadan değişiyor, ama bu albümün yapımında en iyi tınladığını düşündüğümüz şarkılar bunlardı.
Albüm için hangi enstrümanlar ve araçlar üstünde deneyler yaptınız?
Düzenlemelerin, aranjmanın, loop‘ların büyük kısmını Protools’ta yaptım. Logic programından birkaç softsynth kullandım, bir de çöplükten bulduğum bir keyboard’u. Dean ayrıca stüdyoda bol bol rack efekti kullandı. İkimiz birlikte sound’umuzu yeni noktalara ötelemek için davul ve sample gibi bolca ses unsurundan yararlandık. Aranjamanını yapıp besteler üretebileceğimiz çok farklı sesler inşa etmek için uğraştık.
Bu albümden yazması ve kaydetmesi en kolay ve en zor şarkıları seçsen hangileri olur?
Harika bir soru bu. Düşüneyim. “Compact Flashes”ın çok hızlı ortaya çıktığını söyleyebilirim. “Violence” ise şu anki haline bürünmeden önce çok farklı şekillere girdi. O yüzden muhtemelen ilk karalamalarımızdan son haline ulaştırmaya kadar en çok vaktimizi alan odur.
Hızlı bir oyun oynayalım, hile yapmak yok: Kütüphanenden en son çaldığın üç şarkıyı söyle.
Weapon of Choice – Fatboy Slim
So Fresh and So Clean- Outkast
Found My Place – Oh Hush!, Jeff Lewis (Lego Ninjago soundtrack) (Çocuklarım dinliyor.)
Yıllar içinde bir ikili olarak kült bir konuma ulaştınız, peki No Age olarak şimdiye kadar en gurur duyduğun başarınız ne? Aklına gelen spesifik bir anı var mı, daha kapsamlı bir cevabın mı var, yoksa kült bir konuma ulaştığınızı belirterek kendi sorumu mu cevaplamış oldum?
Ah. Bunu nasıl cevaplayacağımı bilmiyorum. Bunca yıl sonra hâlâ ilginç, bizi zorlayan albümler yapabiliyor olmamızdan gurur duyuyorum. Herhangi bir kişinin müzikal olarak yaptığım bir şeyi dinlemek istiyor olması bile inanılmaz geliyor. Albümlerimizi satın alan, bizi canlı görmek için konsere gelen herkese çok minnettarım. En başından beri hayallerimi gerçeğe dönüştürmüş oldum. Her gün piyango kazanmış gibi hissediyorum.
Şarkı sözlerinizden birini bundan 100 yıl sonra anıt taşınıza yazdıracak olsanız bu hangisi olurdu?
Bütün sözleri Dean yazıyor, o yüzden ben hangisini seçerdim emin olamadım. Belki “Everybody’s Down”dan “I’m exhausted too, Roy” olabilir.
Eklemek istediğin bir şey var mı?
Böyle derin sorular hazırlamaya vakit ayırdığın için sana, cevaplarımı okudukları için de vaktini ona ayıran herkese teşekkür ederim. Umarım bir konserde görüşürüz. Yanıma gelip en sevdiğiniz şarkı sözünü ve en sevdiğiniz gitar pedalını söyleyin.
No Age’in Bandcamp profiline şuradan ulaşabilirsiniz.
