İskoçya kırsallarında tatile çıkıp yüz metre ilerideki bir şaman ayinini izlemek, Welcome Strangers‘ı dinlemekten çok da farklı bir deneyim olmasa gerek. Tercihen ufukta bir de fırtına gözüküyor, şimşek sesleri duyuluyor olsun. Ama bulunduğunuz yerde işler yolda, keyifler yerinde ya da öyle olduğuna inanmaya çalışıyorsunuz. Karanlığın içinde umut arayan, oldukça pastoral ve ziyadesiyle seyirlik -yaygın deyişle sinematik- bir müzik sunuyor Modern Studies ikinci albümde dinleyenlerine. Yolun başındaki bir grup için hiç de fena bir durakta değiller. Kötü ruhları def etmek için en eski, en güzel silah müzikse Welcome Strangers bunu çok iyi anlamış bir albüm. Tam da ihtiyacımız olan türden…
Peki, Modern Studies nedir, ne değildir? Haklarında gelen eleştiriler güzel bir profil çıkarmamızı sağlıyor. Entelektüel, uyanık bir pop ekibi olarak çekildikleri kırsal inzivada kendi seslerini kolayca bulmuşlar. Zaten daha ilk uzunçalar olan Swell to Great‘le takdirleri toplamış, “yarım bıraktıkları” ilk şarkılarını gönüllerde tamamlamışlardı. İkinci raunt çok fazla değişik ismi akla getiriyor: Let England Shake dönemi PJ Harvey mi dersiniz, Belle & Sebastian mı, hatta Bowie‘nin son dönemi mi… Modern Studies, her başarılı grupta olduğu gibi ilhamlarının hepsini akla getiriyor, ama bunların hiçbiri gibi de değil. Kendisi gibi sadece. Hepimiz ulaşmayı umduğu o samimi damarı yakalamışlar diyorsunuz dinlerken. Emily Scott‘ın sesi de oldukça sürükleyici, ancak Modern Studies her şeyden evvel takım ruhuna inanan gruplardan. Birlikten kuvvet doğar, belki ufuktaki bulutlar da dağılır, demiş gibiler.
Welcome Strangers bir konsept albüm olmasa da baştan sona dinleyip atmosferi sıkıca yakalamak elzem. Yok illaki şarkılara bakıp karar vermek isterseniz “Young Sun”, “Disco”, “Mud And Flame”, “Let Idle Hands” gibi olası ilk duraklar var. Son durağı görmüş olmayalım da…
