İrlandalı ozan Glen Hansard, maddi ve manevi başarıları içinde pek fazla meslektaşına nasip olmayan bir Oscar heykelciğinin de sahibi. 2007 senesinde aynı zamanda başrolünde yer aldığı harikulade John Carney filmi Once için suç ortağı Marketa Irglova‘yla söylediği “Falling Away” şarkısı kendisine ödül getirince, Hansard da başlıca bu başarısıyla tanınır oldu. Övgüler haksız da sayılmazdı, soundtrack Hansard’ın kariyerinin yapıtaşlarından biriydi.
Niye mevzuyu 11 sene önceki bir Hansard hadisesine odaklanarak açtık? Zira This Wild Willing, Once’tan bu yana kendisinden duyduğumuz en sağlam yapıt, Hansard’ın kariyerinin bir sonraki yapıtaşı. Üstelik daha öncesinde görmediğimiz ölçekte risklerle döşenmiş, cesur ve hakkaniyetli bir çalışma. Yer yer Sigur Ros‘ın post-rock’ı, yer yer klasik şarkı yazarlığı geleneğinin yalıtılmışlığıyla yüzleşiyoruz. Önceki çalışmalarına kıyasla daha anın peşinde, daha doğaçlama çalışmak Hansard’a yaramış, adeta ikinci baharını yaşıyor kendisi.
Şarkılar bütüncül olarak Hansard imzası taşısa da, dinlerken insana çağrıştırdığı isimler, ilham kaynakları da bir o kadar tatmin edici. “Don’t Settle” John Lennon‘ın “Imagine”‘ına selam çakan bir piyanoyla sürüklenirken, sonlara doğru çok daha epik, neredeyse Pink Floyd‘un The Wall‘unu veya David Bowie‘nin Ziggy Stardust‘ını anımsatan ufukları görüyor. “Brother’s Keeper” gibi daha sade ve sürprizsiz şarkılarda bir Damien Rice, “Fool’s Game” gibi çoğunlukla huzurlu işlerde bir Bon Iver, “Race to the Bottom” gibi içli ve derin işlerde bir Vic Chesnutt duyuyoruz sanki. Bu kadar farklı insanı akla getirirken yine kendisi olabilmek, Hansard’ın This Wild Willing‘deki en büyük başarısı.
Dinledikçe başa sarmak isteyeceğiniz harikulade güzellikte bir çukur This Wild Willing. Samimiyeti ve sıcaklığı sayesinde siz daha derine indikçe garip bir biçimde bünyenize aşıladığı güç kuvvetleniyor, hüznün ve karanlığın içinde yeni sevinçler filizleniyor. Bize de tekrar tekrar içine düşmek, yorulana kadar başa sarmak kalıyor.
PUANLAMA: 9/10
