Yıllar geçtikçe fiziksel olarak yaşlansa da sesi az çok ilk günkü gibi genç kalan Morrissey, belki de kariyerinin en iddiasız albümlerinden biriyle karşımızda. California Son, sanatçının belleğinde yer edinmiş bazı 60’lar ve 70’ler şarkılarını -çok da şahsi bir yorum katmadan- yorumluyor.
Bob Dylan, Roy Orbison, Joni Mitchell, Laura Nyro, Phil Ochs ve daha nice sanatçıyı yad eden Moz’un unuttuğu önemli bir şey var: Her şeyden evvel kendin olmanın önemi. Şarkıları seslendirirken çoğu vakit takındığı bir okul piyesinde oynuyormuş izlenimi, albümü baştan sona ilgiyle takip etmeyi zorlaştırıyor. Bir an güçlü bir devlet adamını, bir an evinde sıkılmakta olan bir öğrenciyi dinliyoruz sanki, tablonun bütünüyle küçük parçalar arasında bir bağlantı kuramıyoruz. Moz arada yürekten, arada gönülsüzce şakıyor, şarkıların tamamında aynı samimiyeti hissedemiyoruz. “Wedding Bell Blues”‘da ansızın görülüp sonrasında kaybolan Billie Joe Armstrong‘un bu piyesteki rolü nedir, onu da anlayamıyoruz.
Bütünlüğün olmamasından yakındık, biraz da yiğide hakkını teslim edelim: “Morning Starship”‘ten “Suffer the Little Children”‘a, “When You Close Your Eyes”‘dan “Lenny’s Tune”‘a sahiden orijinal şarkıların üstüne bir şey katan, riskler alan düzenlemeler de mevcut. Böyle ufak güzellikler albüme aranan dengeyi getirmeyi başarıyor. Yine de toplamda elimizde müzikalitesi ortada bir yerde seyreden bir seçki var. Hayranları kulak verdiğine pişman olmayacaktır, ama bir ihtimal eksik hissedebilirler.
PUANLAMA: 5/10
