Belki oradayızdır, belki burada, belki hiçbir yerde… Japon post-rock ekibi Mono‘nun bundan önceki şaheseri Requiem In Hell, bizi doğrudan cehenneme götürüyorduysa bu defa biraz daha araf tarafındayız. Bu duyguyu uyandıran kapak görseli, –Mono‘nun bizi alıştırdığı gibi- harika. Müzik yine hipnotize edici; hiçlikten karanlığa, karanlıktan hareketin içine atıyor bizi.
“Başlangıç bir son, son da başlangıçtır” mottosu, ilk şarkı “God Bless”‘in notalarını kapanışın arefesindeki “Funeral Song”‘da karşımıza çıkarıyor; aralarında ise dağlar denizler aştıran bir yolculuk var. Yeterince uzağa gidersek, yine başladığımız yere döneceğiz. Sondaki “Vanishing, Vanishing” bu oyunu bozmak, feleğin çarkını kırmak için burada. Oradan sonra nereye gideceğimizi bilmiyoruz, o yüzden şimdilik aynı yolculuğa tekrar tekrar çıkıyoruz. Her dinleyişte yeni tabelalar, manzaralar fark edebiliriz. Yer yer ufak bir korku da var, görevi ise ürkütmekten ziyade koruyup kollamak. Bilinmeyen diyarlarda güvende hissettirmek de tam Mono‘luk hareket değil mi zaten?
Nowhere Now Here‘la ilgili güzellemeler bunlar, bir de itirazımız var: Onuncu stüdyo albümünü arkada bırakmış bir grubun daha fazla risk almasını, denenmemişi denemesini istiyor insan. Entropi ve kaosun, durgunluk ve hareketin zıtlığından oluşan bu formüllü musiki, kendini tekrar ederken bazen yeni sürprizler de yaratsa hiç fena olmaz. Yok eğer tek derdimiz dünyadan kopup gitmekse, bu küçük itiraz da araf boşluğunun içinde eriyip yok olacaktır.
PUANLAMA: 7/10
