Koronavirüs nedeniyle aniden değişen hayatlarımıza alışma sürecinde, hiçbir şey yapmamanın ne kadar zaman aldığını anlarken kaçırılması kolay bir albüm NO DREAM. Jeff Rosenstock’un bu son albümü, 2018’de çıkardığı POST- gibi sürpriz bir şekilde, reklamı yapılmadan önümüze sunuldu.
Aynı patlayıcı enerjiyi her albümde bir çıta daha yukarı çıkaran Jeff, NO DREAM‘de adım adım ile ana akıma daha çok girmeyi başaran bir Rosenstock’un hikayesini anlatmış. Artık kendisinden ayrılmaz olan pop punk tarzını kullanarak eski dertlerinin üzerine binen yeni dertlerini konu edinmiş. “Nikes (Alt)” da her zaman ritmini tutturmaya devam ettiği, ve umarım ki edeceği anti tüketici kültür ve anti kapitalist düşüncelerini, “f a m e” adlı şarkıda ise daha yeni yeni alışmaya çalıştığı ünlülük konseptini ve kendini fanları olarak adlandıran insanların onu kontrol etmeye çalışmasını anlatmış.
Rosenstock’un politikleşmekten hiçbir zaman korkmadığını daha önceki albümlerinde de olduğu gibi bu albümdeki en “ciddi” şarkısı “NO DREAM”de de görebiliyoruz. Konusu Amerikanın sınırındaki gözaltı kampları olan şarkı, kreşendosunda Rosenstock’un halka yönelttiği uyanma çağrısı ile bitiyor. Bunların yanında konseptte daha az ciddi kalan, fakat aynı bıkmışlığı yansıtan şarkılar da var. “***BNB” şarkısı, (airbnb ile dert yaşamamak için sansürlenmiş), Jeff’in bir arkadaşına olan komik bir itirafını konu alıyor.
Her zaman bu ciddi ve göreceli olarak daha hafif olan problemleri uzmanca yan yana koyan Rosenstock, bu albümde de önemsiz ve önemliyi aynı güzellikte anlatmayı başarmış. Dertleri herkes gibi bitmeyen Jeff Rosenstock’un her yeni albümü, nasıl olduğunu hala kavrayamadığım bir şekilde bir öncekinden daha iyi olmaya devam ediyor.
En sevdiğim şarkılar: “State Line”, “The Beauty of Breathing”, “***BNB”
