Kendi müzik türünü bir manifesto misali adında ifade eden ÖLÜPOP, Brek‘ten işittiğimiz en güncel varoluşsal sancı. Kadıköy’ün kendine has sahnesinde demlenip sivrilmeyi sürdüren bir sanatçıdan gelen bu yeni hareket, stüdyo albümlerine biçilen “ideal minimum süre” olan yarım saati ucundan ıskalıyor belki, ancak az ve öz olmayı da başarıyor.
Açılıştaki “Ölümümden Tut Beni”, bizi albüm boyunca karşımıza çıkacak temalarla ayarlı bir biçimde tanıştırıyor: Ölüm, karanlık, yalnızlık, sefalet, güzellik… Tekinsize yolculuğunda bir başına kaybolmuş bir gezginin anekdotları bunlar. Üstelik “Kaybolmak benim hatam”, diye de itiraf ediyor daha ikinci şarkıda. Hatalar, hep hataları mı doğurmuş peki? Kaide öyle bile olsa, istisnaların mevcudiyetine dair sağlam bir delil sunuyor ÖLÜPOP. Kaydın en sağlam anlarından İskeletor destekli “Dünyanın Sonunda Buluşalım”, ismini “Aslında her şey bir rüya”, diyerek tamamlıyor. Hataların harika bir forma kavuştuğu bir rüyanın içindeyizdir belki de, kim bilir. Manifestonun sonu ise basit, anlaşılır ve makul: “Dünya dönmeli/Gün bitmeli”.
Brek yakınlarda verdiği bir demeçte gözümüzü kapatıp ÖLÜPOP‘u dinlersek göreceğimiz şeyin “geceleyin bir gül bahçesi” olacağını söylemiş. İnsan bir ölçüde hak veriyor dinlerken. Gecenin karanlığında kaybolan biri, çevresine hiç bakmadığı bir gözle bakabilir, yeni güzellikler keşfedebilir sonuçta. ÖLÜPOP ise bir ölçüde böyle bir güzelliğin tasviri. Ne abartılı, ne de sönük, sadece kendisi.
PUANLAMA: 8/10
