Drift Code, başlı başına gizemli bir vaka. Mesela ilk şarkı “Vanishing Heart”‘ı bilmeden, rastgele bir yerde duysak “Bu hangi Robert Wyatt şarkısıydı?” diye yeterince düşünemeden, “Yoksa David Bowie mi?” diye kararımızı değiştirmeye kalkar; neticede bambaşka bir şey olduğunu karar verip kimin şarkısı olduğunu bulmaya çalışırız. Rustin Man‘i böylece keşfettiğimizi varsayalım; bu defa da önümüzde çözülmeyi bekleyen bir yapboz var. Ama hangi parçayı nereye yerleştirmeli? Önümüzde gözle görülür girinti ve çıkıntılar yok ki kolayca büyük resme ulaşalım!
Rustin Man isminin eski Talk Talk basçısı Paul Webb‘in mahlası olduğunu öğrenince işler azıcık netleşiyor tabi. Katman katman şekillenip içten dışarı dallanıp budaklanan müzikleri açıklamak için Talk Talk faktörü, bir başlangıç noktası olarak yeterli. Folk-progresif çizgisinde oyalanırken içinde volta atıp durduğu bu labirent, belki de Webb’in içinde bulunduğu -Talk Talk albümleri hariç- en iyi eser. Rustin Man seçkisinin ise tartışılmaz biçimde en iyisi, çünkü zaten bundan başka sadece Portishead’den Beth Gibbons ile kaydettiği Out of Season var. “Euphonium Dream”‘in astral ruhundan “The World’s In Town”‘ın prog damarına, “Our Tomorrows”‘un saykodelikliğinden “Judgement Train”‘in hakiki folk’una hem böyle karmaşık hem de böylesine tutarlı olmayı başarabilen bir albüm, kutlanması -ve sene sonu için not edilmesi- gereken bir başarı.
Albüme dair getirilebilecek en haklı olumsuz eleştiri, Webb’in Bowie ve Wyatt -ayrıca Syd Barrett ve Caravan– gibi ilham kaynaklarının etkisinin fazla bariz, hatta kör göze parmak durması olabilir. Ancak bu öyle rahatsız edici bir durum değil. Daha ziyade eski şarkılara nostaljik bir saygı duruşu gibi. Üstelik her dinleyişte büyük gizemi çözmeye giden yeni ipuçları saklı. İçinizdeki gözlemciyle tanışmaya hazırsanız, sizi gizemin kalbine davet edelim.
PUANLAMA: 9/10
