2011 senesi, 21. yüzyılın ilk onda birini şekillendiren üç grubun birbiri ardına kapatıyoruz ilanı vermesine vesile olmuştu: White Stripes, LCD Soundsystem ve bir de Gorillaz. Sanki 00’lar birlik olmuş, “Biz diyeceğimizi dedik, devri teslim vakti gelmiştir,” diyordu sıradaki kuşağa. Şimdi 2010’ların sonuna yaklaşsak da onyıl değerlendirmesi yapmak için erken. Gönül verdiğimiz bu üç ekip de ucundan kıyısından dahil oldu sürece: Belki Meg White ortalıkta yok ama Jack White solo çalışmalarına devam ediyor, LCD Soundsystem ise geçtiğimiz sene hiç fena olmayan American Dream ile döndü aramıza. Gorillaz bu yeni sayfaya nasıl uyum sağladı peki?
Damon Albarn ve Jamie Hewlett‘in çizgi-grubu da 2017’de dirildi, lakin öyle pek de görkemli olmayan Humanz albümü ile. Albarn’ın seslendirdiği 2D karakteri ve diğer grup üyelerinin sesini pek duyamıyorduk, çünkü konuk müzisyen kontenjanı sanki 150 kişiydi. O kadar kalabalık ve dengesiz tınlayan bir albümdü ki Humanz, baştan sona dinleme sabrını gösteremiyorduk. Bir Gorillaz albümünden çok karışık kasete benziyordu.
Fırından bugün çıkan The Now Now, tam da Humanz‘ın kalabalıklık sorununu telafi etmek istercesine 2 şarkıda arka vokalle yetinmiş. İşin ironisi, bu kez de albümdeki en sağlam şarkıların bu ikisi olması: “Humility”‘de gitarını konuşturan caz efsanesi George Benson ile -albümün en klasik Gorillaz parçası- “Hollywood”‘daki Jamie Principle ve Snoop Dogg‘u çıkarırsanız elinizde neredeyse bir Damon Albarn b-side albümü kalıyor. O halde sorumuz şu, bir Gorillaz albümü ile Albarn albümü arasındaki çizgi nerede başlar, nerede biter? Görsellikte mi? Ne de olsa işitsel olduğu ölçüde görsel bir oluşum bu proje. Gorillaz’ın yeni baskı tanıtım fotoğraflarında görüyoruz ki grubun belalı çocuğu Murdoc gitmiş, yerine bir başka yeşil derili çizgi karakter gelmiş. Dünyanın ilk animasyon grubu, ilk üye değişimini yaşamış; Albarn’ın seslendirdiği 2D ise bir bakıma grup etiketli ilk solo albümünü yapmış.
“Tranz”, “Lake Zurich”, “Fire Flies” gibi parçalar neyse de, “Idaho” ve “Kansas” gibi lo-fi, sade parçalar biraz kararsız, sönük. The Now Now‘ın görmezden gelinemeyecek bir kısmına yayılan bu sönüklük, bu duruş eksikliği yüzünden Humanz hariç en zayıf Gorillaz halkasını dinliyoruz denebilir. The Fall albümü kadar içine kapanık, ama onun tutarlılığına sahip değil. Yine de Albarn ve Hewlett’a tümüyle haksızlık etmek olmaz, albümde tekrar tekrar dinleyeceğimiz şarkılar var. Humanz‘da ikisi birden kendini geriye çekmişti, The Now Now‘da ise Hewlett fazlasıyla arka planda. Çözüm bu iki itici gücün dengeyi bulmasında saklı olsa gerek.
