Aktif müzik aleminin en büyük çılgınlarından Steve Ellison‘ı durdurabilene aşk olsun. Kendisi Flying Lotus rumuzuyla yollara düştüğü ilk günden bu yana müziğinin çıtasını yükseltip durdu, her seferinde bizi bu defa ters köşeleri tükettiğine inandırarak ters köşenin hasına pasladı. Bugüne kadarki en sinematik işi Flamagra, çıtanın yukarıdaki ucuna zıplamaya çalışırken ara sıra bocalasa da yeterince orijinal ve etkileyici bir çalışma.
Flamagra‘nın türünü en iyi galaksilerarası bir funk meclisinin üyeleri tanımlayabilir. Bu mevkiden yetkili herhangi bir merciyi tanımadığımıza göre kendi halimizde elimizden geleni yapalım: Yaratılışın kökenine inerken şırıngasında taşıdığı parti ruhunu kazara bütün evrene enjekte eden deli bir biliminsanının kontrolden çıkmış, ama içinde bir yerde uysal eserini seyrediyoruz sanki. 67 dakikanın büyük bir kısmı panteist bir partide, sonları ise ertesinin mahmurluğunda geçiyor. Funk, caz, prog, hiphop ve elektronik ögeleri kaynar kazana atarak artık kendine ait bir tür yaratan Ellison için bundan daha ‘kafa’ bir mekan düşünmek zor. Öte yandan anlatıcıya güvenmek de güç, kim bilir, belki hepsi kafasının içinde olup bitiyordur. Duyduğumuz her şey bu kadar sahiciyken olabilir mi öyle bir şey?
Partinin konukları arasında David Lynch, George Clinton, Denzel Curry, Solange, Toro y Moi gibi isimler yer alırken organizasyonda -Flying Lotus’tan bekleyeceğimiz üzere- devasa bir Thundercat imzası var. Her biri ayrı şekilde yetenekli bu kadro, mekanı tıka basa doldurunca bir kalabalıklık hissiyle bunalmıyor değiliz. Bu ufak sorun partiyi kusursuz olmaktan çıkarsa de yeterince sıkı ve unutulmaz yapıyor. Bir dahakine daha büyük bir salon ayırmalı.
PUANLAMA: 8/10
