Richard D. James yine yaptı yapacağını: Uzun bir aradan sonra kariyerindeki yeni sayfa için yükselişe geçti. 2014’teki “geri dönüş albümü” Syro‘nun beklentileri boşa çıkarmaması başlı başına bu yarınların habercisiydi aslında. Nice yarınlara ait olabilecek, yarım saate sıkıştırılmış bir müzik var yeni çalışması Collapse‘te. Flash disk’e kopyalanmış bir yazılım kodu çalgı tutmuş, kendi dilinde çalıp söylüyor gibi. Lakin bu fütürist bilimkurgu senaryosu sizi yanıltmasın, bir şekilde nostaljik de olabiliyor James’in müziği. Sanki 80’li yılların atarilerinden kozmosa bir kapı açılmış, aradaki boşluğun nağmelerini dinliyoruz.
Bir yandan merak ediyoruz: Yapay zekanın ilk kez çağ atladığı yıllarda elektronik müzikte alanının öncülerinden biri olan James, bunca yıl mola verince çağı yakalamayı niye umursasın ki? Olur da yakalarsa yararına mı olur, zararına mı? Elbette bütün bu sorular kifayetsiz. Aphex Twin adı her zaman kendi evreninde kendi çağını yaratmakla meşguldü, görünüşe göre öyle de kalacak. Hep gizemli, hep şifreli, hep uzakta ama bir o kadar da elle tutulabilir… James dokunduğu yerde bir solucan deliği meydana getirmesini biliyor, mesafeleri sıfıra indirip dünyaları birleştiriyor süzgecinde. O süzgeç bir süredir köşeye atılmıştı, dönüşü harika oldu.
Simyacı, hipnozcu, Zaman Lordu -belki bunların hepsi birdendir Aphex Twin. Keşfedilecek diyarların denizinde yüzmeyip manzaranın keyfini sürmeyi tercih eden, gezgin kılığındaki bir aylak adam, gözlemci. Gözleri neler mi görüyor? Yoruma açık. Evvela onun dürbününden bakmanız tavsiye edilir.
