Sahne adında “vinyl” (plak) geçen birinin bakışlarımızdan kaçması ne mümkün? Gerçek adı Lionel olan Los Angeles’lı bu Williams, aynı zamanda efsanevi film bestekarı John Williams‘ın torunu. Lionel E.T.‘den Star Wars‘a, Indiana Jones‘tan Harry Potter‘a dedesinin temaslarını taşıyan filmleri izleyerek büyürken kafasında nasıl hayaller, dünyalar kurmuştur bilemeyiz. En güvenilir kaynak, grubuyla kaydettiği albümler. Bu kayıtlar ki sanki kendi alemlerinde yaşayıp nefes alan şarkılarla dolu. Film sektöründe son yıllarda moda olan “sinematik evren” serilerinden sıkıldıysanız, Williams ve grubunun kafalarındaki astral düzlemi de seyre dalabilirsiniz. Son albüm Opal da buna son derece müsait.
Karşıdan karşıya geçen melodilerin birbirine çarpışıp kimyasal reaksiyon verdiği, sapına kadar saykodelik bir iş Opal. Tame Impala‘nın ilk dönemlerini Ariel Pink‘le karıştırın, renk paleti de akıl sağlığı yerinde bir Syd Barrett‘a ait olsun, işte öyle bir şey. Anlayacağınız potansiyel büyük, ancak burada beklentileri arşa çıkarmayalım, tam anlamıyla şaheser sayılmaz. Saykodelik diyarların bu seneki galibi, şimdilik geçenlerde ele aldığımız Melody’s Echo Chamber gibi duruyor. Onun Bon Voyage‘ı kadar sofistike, orijinal bir delilik değil Opal, yüksekten uçuyor ama aklı da başında. Zaten albümün en büyük güçlerinden biri taşıdığı anlam bütünlüğü; bütün bu sergüzeştin temelinde ustaca bir organizasyon, planlı şarkı yazımı var. Bu açıdan “anı yaşayarak yaratılan” birçok saykodelik eserden farklı konumlandığını söyleyebiliriz. İngilizce kontrol edilebilen rüya meali taşıyan “lucid dream”‘lerden birini dinliyoruz. “Bu benim rüyam”, diyor Williams, “şuraya bir lunapark, şuraya bir şelale koyayım, çünkü neden olmasın?”
Neticede Opal‘i dinlemek baştan sona zevkli ve tatmin edici bir deneyim. Bol şaşırtmacalı, bol dönemeçli, ziyadesiyle oturaklı ve inanılmaz yaratıcı bir iş. Benzerleri arasından seçip ayıracak vaktiniz varsa kulak verin. Parasız, komisyonsuz bir eğlence diyarına bilet almayı kim istemez?
