Daddy’s Home’un açılış şarkısı “Pay Your Way in Pain” kulaklarınıza nüfuz etmeye başlar başlamaz 1970’lere ışınlanıyorsunuz. Progresif enstrüman dokusu, kirli-tatlı kayıt kalitesi, ’68 sonrası müzik kuşağını hatırlatan bir cinsel enerji… Annie Clark, St Vincent adıyla paylaştığı altıncı stüdyo albümünde retro duyguların peşinden şahsi bir yolculuğa çıkıyor. Annesinin ve babasının plak koleksiyonu, geçmişinden manzaralar ve idol benimsediği Nina Simone, Joni Mitchell gibi sanatçıların yoğun etkisi, Daddy’s Home‘un niye duyduğumuz nostaljide tınladığını anlamamızda ipucu teşkil ediyor.
Funk ve soul’un altın çağı Daddy’s Home‘un notalarında yaşıyor: Fame dönemi David Bowie’yi akla getiren melodiler, arka plan vokalistleri, bu ekole uyarlanmış gitar tonları gibi önceki St Vincent işlerinden gözle görülür biçimde ayrılan nice yenilikçi tercih Clark’ın kurduğu bu ses dünyasına doğrusu çok yakışmış. Nice ilhamı bir kayıttan süzgeçten geçirmenin tehlikelerinden biri, elde edilen son ürünün bu ilham denizinde orantısız bir alaşım haline gelmesidir. Daddy’s Home ise dinleyeni yormadan, inşa ettiği bütün referansların rahatça nefes almasına müsaade ederek ışıltılı bir pop / rock güzelliği ortaya koyuyor.
Daha albüm çıkmadan kültleşen “The Melting of the Sun“, Pink Floyd’dan hayli ilham almışa benzeyen “Live in the Dream“, hülyalı gitar melodileriyle belki de albümün en büyüleyici anını kaydeden “Somebody Like Me” gibi unutulmaz şarkılar barındıran Daddy’s Home, elektronik etkileşimli bir önceki St Vincent albümü MASSEDUCTION‘ın bir nevi antitezi olmuş. Annie Clark her yeni albümünde biraz daha bilgeleşiyor, bunu da Daddy’s Home özelinde hafızasının yardımıyla yapıyor. Hangimiz geçmişimizden günbegün öğrenmeye devam etmiyoruz ki? Kulak verin, kendinizden bir şeyler bulacaksınız.
