Plastic Anniversary‘yi doğuran fikir oldukça basit: Sessizliğin müziği çoktan yapıldı, ambient deryaları uçsuz bucaksız ama neticede tanıdık, makine gürültüsünden bile albüm yapıldı ve daha neler neler… Yepyeni bir deneysel icrada bulunsak, bu nasıl bir şey olabilir? Hemen hemen her albümünde farklı bir konseptte takılan Matmos, bu defaki cevabı plastikte bulmuş: “Hadi tamamen plastik eşya kullanarak bir albüm kaydedelim!”
Plastik objelerin müziği denildiğinde, ilk başta “Belki de ortaya çıkan son ürün, kasıtlı olarak şaşırtıcı derecede organik tınlıyordur”, diye düşünebiliyor insan. Ama bir kez daha, beşer şaşar: Plastic Anniversary, kaydedilme metodunu dinleyene baştan sona inanılmaz bir netlikte dikte ediyor adeta. Ve yine hayret verici bir biçimde, hiç de rahatsız edici bir dinleme tecrübesiyle karşı karşıya değiliz. Aksine -daha büyük bir ironi olabilir mi?- doğal geliyor kulağa her şey. Sanki gezegenin plastik atıkları distopik bir gelecekte bilinç kazanıp kendi uygarlıklarını kurmuşlar da, uzaya açılıp geride kalanlarla böyle iletişime geçiyorlar!
Dünyamızdaki plastiklerin biz göçüp gittikten sonra toprakta çözünmeden uzun süre baki kalacağını düşününce ortadaki komedyanın boyutu değişiyor ve düşünmeye başlıyor insan: Sanatın kalıcılığı ve yıkıcılığını bir arada daha iyi temsil eden bir materyal bulunabilir mi? Eğer evrenin gizemlerinin sınırı olmadığı varsayımı doğruysa, niye olmasın. Bu açıdan bakıldığında Plastic Anniversary, daha garip örnekler gelene kadar piyasadaki en orijinal şeylerden biri. Müziği sevip sevmediğimiz gerçeği ise bundan bağımsız bir mevzu.
PUANLAMA: Yıllandırılmalı/10
