Mevsimlerin ritmi midir insanı umutlandıran? Hiç şaşmayan o düzen.. Peki ya “içerde” isen.
Küçük bir pencereden sızan ışıkla görebildiğin zulandaki mahzun resimden başka o güzelim mevsimlere açılan kapın yoksa, yine de umut etmeye gücün yeter mi?
Hasretten prangalar eskiten, tütünsüz, uykusuz kalan ancak sevdası onu yine de terk etmeyen Ahmed Arif umudunu yitirmeyenlerden.
Manuş Baba‘nın yorumu ile tekrar popülerleşen “içerde” şiiri de umudunun 4 duvar arasındaki izdüşümü.
Hiçbir wi-fi şifresine ihtiyaç duymadan tüm dönemlerde etkisi altına alan umut.
En yakın karanfil kokulu cigara nereden bulunur bilemem ama her şeye rağmen dağlarına bahar gelen memleketlere yazılan bu umut dolu dizeler..
İyi ki varlar..
