“Yaklaşmazsan duyamazsın, sana anlatmam gerek.” Gayet açık bir çağrı, merak da uyandırıyor. Elektronik-saykodelik ezgilerin sürüklediği uzun bir giriş şarkısı, bir uvertür bu “Bir”. Peki senfoni neyin senfonisi? Karar kimin kararı? Bu sorular, zihinlerde cevaplarını arıyor. Anlaşılan o ki, karşı karşıya kaldığımız cevapsızlık bizi uzun süre meşgul edecek.
Anıl Dağ, Barış Çakmakçı, Faruk Kavi, Sinan Tınar, Pınar Balcı ve Umut Arabacı, Gözyaşı Çetesi adıyla kaydettikleri ikinci uzunçalarlarında müziklerine biraz daha progresif tonlar katmış. Klavyesiyle, synth’i, gitarı ve 9 dakikayı bulan şarkılarıyla her dakikası sürükleyici, her sözü yoruma açık Karar‘ın. Grubun arkasında Reha Öztunalı, önlerinde fethedilmeyi bekleyen koca bir rüya alemi var. Veya 45 dakikanın bize hissettirdiği şekilde, zaten onların olan bir rüya alemini tanıtıyor bize Gözyaşı Çetesi. Dinlediğimiz kendi yaşamımız sanki, ama buğulu ve büyülü bir bakış açısından tanık oluyoruz.
Bir de albüm kapağından yola çıkmayı denersek: Gökten başlayıp toprağın altına inen, bitki köklerinin oluşturduğu o kafa şekli gibi müzik de giderek doğa anayla bütünleşiyor gibi. Veya Freud‘un psikanaliz teorisinde bahsedildiği gibi; süperegodan egoya, egodan ide bir yolculuk var. Bilinçaltından nelerin çıkacağını kim ön görebilir, rüyalarımıza ne ölçüde hükmedebiliriz? Bu tarz soruların bile yeri var o Karar‘ın verilmesinde. Ya da yorumlamayı kesip biraz olsun seyir zevkine varmasını bilmek lazım.
