Matthew Herbert İngiliz bir DJ ve elektronik müzisyen. Barbara Panther ise güncel olarak Berlin’de ikamet eden bir müzisyen ve şarkıcı. Aslında birlikte uzun zamandır ortak işler yapıyorlar, ancak Muramuke farklı bir proje. İkilinin yaratıcı benzerliklerini/farklılıklarını bir potada sentezleyip Muramuke adlı bir duo olarak yeniden doğdukları bu albüm, Panther’ın şahsi tecrübelerinden doğan vokal performansını Herbert’ın beat dokunuşlarıyla sentezliyor özünde.
Basın açıklaması şöyle diyor: “Hem gerçek hem de şifreli biçimlerde Barbara’nın bir siyahi kadın olarak tecrübelerini söze döken albüm, bir zamanlar savaştan kaçarken beyaz üstünlükçü siyahi karşıtlığının küresel temasından kaçamayan bir hatıralar dökümünü içeriyor.” Muramuke ise Panther’ın ana dili olan Ruandacada “İyi geceler” anlamına geliyor. Beyaz üstünlükçülüğün küresel boyutunun en ayan beyan görüldüğü yer “U.S. of Pain” adlı şarkıları: “ABD, sen acıların birleşik devletisin.” İşlenen temaların ciddiyeti sizi yanılmasın, albüm çoğunlukla dans edilebilir, buna rağmen katartik melodiler sunuyor. Bu yüksek tempo esasında Panther’ın dünya gerçekliklerine dair öfkesinden yola çıksa da sanki eşzamanlı olarak Panther, Herbert’ın melodi ve ritim örgüsünün içinde yıllar süren direnişine ve sağ çıktığı mücadelesine kadeh kaldırıyor.
“B side“dan itibaren bütün zorbalığa ve ırkçılığa rağmen hayatta kalmanın dansını başlatan Muramuke, son şarkı “Needle“da ağır bir baladla lafını noktalıyor. İçindeki tüm öfkeyi dans ederek attıktan sonra geride hüzünleri kalıyor sanki: “Hallederiz sanmıştık / Ama hayat o kadar da nazik bir şey değil / İğne kesiği / Yavaşça kontrolü devralıyor.” Kırk dakikalık etkileyici bir tecrübeler bütününde anlık gelişen bu çok gerçek umutsuzluk anına rağmen mücadelenin devam ettiğini her fırsatta hatırlatıyor Panther. Muramuke‘nin bu hakikiliği de onu 2022’nin değeri yeterince bilinmeyen güzellikleri içine katıyor.
