“ABD’nin Connecticut yöresinin yerlilerinden The Nice Ones 2011’de kurulmuştur. Kadro vokalde ortalığı ateşe veren vaiz Patrick Surdam, gitarda saç fazlası bulunan virtüöz Sam McGarrity, basta maziyi sayıp önüne bakmayı seven Dillon Morrison Halas ve davulda tanımı reddeden Tyler Beaujon‘dan oluşmaktadır. Beraber hem Motown hem de prog-rock ekollerinin müdavimlerini tatmin edecek, canavar gibi canlı performanslar icra ederler. Bu grubun müziğini her babayiğit tanımlayamaz, emek ve yeteneğin varlığını ise kimse görmezden gelemez. Ortaya çıkan sonuç hem şaşırtıcı hem de cezbedicidir. Kulak kabartan pişman olmaz. Seyirci dans etmeden duramaz. Fikirler filizlenir, ayrıca fikirlere işleyen bir kurşun bulunamaz. El emeği göz nuru anlayışları ve akılda kalıcılıklarıyla dikkat çeken The Nice Ones yolunda hızla ilerlemektedir, ufukta durup dinlenme planları yoktur.”
The Nice Ones‘ın resmi sitesinde karşılaştığımız böylesine özgüvenli bir tanımı grubun geleceği açısından riskli bulduğumu belirtmeliyim. Ancak kendi adını taşıyan 2. albümleri, büyük sözlerin altından kalkabilecek bir yetenekleri olduğunun altını çiziyor kesinlikle. Göze çarpan tek kusur, tarzda bariz bir kimlik arayışı diyebiliriz. İlk birkaç şarkıda günümüz indie rock gruplarına daha yakın duran müzik, sonraki kimi şarkılarda (“Alex and the Externals” gibi) pedalı tamamen değiştirip bambaşka bir grubu dinliyormuşuz izlenimi verebiliyor. Bu küçük sorunun üstesinden gelmeleri ve doğru reklamlarla büyümeleri halinde, grup yıllar geçtikçe kült-efsane arası bir konuma ulaşabilir. Albüm kulak verecek herkese keyifli bir dinlence sunuyor. Sürprizler ve ileride aramıza katılabilecek daha da güçlü bir vizyonun parıltıları mevcut. Bu duruma bir örnek sunan albümdeki şahsi favorilerim ise enstrümental parça “She’s Still Reflecting” ile onu takip eden 8 dakikalık “I Am She”. Daha fazlasını merakla beklerken müziğin kendisi kulaklarımıza daha fazla renk katıyor her dinleyişimizde.
